Πασχάλιο Μήνυμα 2024 Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ’

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος˙ ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».

Ἑορτάζουμε τό Μέγα καί Ἱερώτατο Πάσχα. Ἑορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί ψάλλουμε: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν». Ὁ Χριστός κατενίκησε τόν Ἅδη, τόν θάνατο. Εἶναι ὁ θριαμβευτής.

Στό ἁπλό καί φυσικότατο αὐτό ἐρώτημα τῶν ἀγγέλων πρός τίς Μυροφόρες γυναῖκες «τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;» (Λουκ. 24,6) «εὗρον (=αὐτές) ἀποκεκυλισμένον τόν λίθον ἀπό τοῦ μνημείου καί εἰσελθοῦσαι οὐχ εὗρον τό σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ» (Λουκ. 24,2-3). Ὁ Χριστός εἶχε διακηρύξει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14,6) καί «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις» (Ἰω. 11,25). Πῶς, λοιπόν, ἦταν δυνατόν νά βρίσκεται μεταξύ τῶν νεκρῶν καί νά παραμένει ὑπό τό κράτος τοῦ θανάτου, «ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς;» (Πράξ. 3,15).

Ἔτσι, μέ ἱερό ἐνθουσιασμό, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀναφωνεῖ: «Ὦ τάφος ἀθανασίας χωρίον. Ὦ τάφος ἀναστάσεως ἐργαστήριον. Ὦ τάφος τῶν τάφων κατάλυσις. Ὦ τάφος ἐν ᾧ θάνατος τοῦ εἶναι θάνατος παύεται. Ὦ τάφος ἐν ᾧ ζωή φύεται πέρας οὐκ ἔχουσα». Καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος διακηρύττει: «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σου ἅδη, τό νῖκος. Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι… Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».

Αὐτός ὁ φοβερός καί ἀδυσώπητος θάνατος μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο καταλύεται. Συντρίβεται. Δέν ὑπάρχει πιά τό φόβητρο τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νικητής τοῦ θανάτου καί ἀπολύτως κανένας ἀπό τούς θνητούς δέν τό κατόρθωσε αὐτό. Ἡ Ἀνάστασή Του εἶναι τρανή ἀπόδειξη τῆς κυριαρχίας τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ θανάτου καί βέβαια τό φυσικό ἐπακολούθημα τῆς θεότητός Του. Χαρακτηριστικά τονίζεται στή Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγ. Βασιλείου ὅτι «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς». Ἡ φθορά καί ὁ θάνατος εἶναι ὅλως ξένα πρός τήν θεία φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε γιά μᾶς, ἀνέστη ὅμως ὡς Θεός πάλιν γιά μᾶς, γιά νά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή. Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι μία ἡμέρα καί μεῖς θ’ ἀναστηθοῦμε καί βάση τῆς ἀνάστασης πάντων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι αὐτή ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο… ὥσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α’ Κορ. 15,20-22).

Ἡ Ἀνάσταση, μάλιστα, τοῦ Χριστοῦ εἶναι συγκεκριμένο ἱστορικό γεγονός. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαίωσε γι’ αὐτό «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις». Καί τά «τεκμήρια» τῆς ἐκ τοῦ τάφου ἐγέρσεως εἶναι ὁ κενός τάφος, τά ὀθόνια καί τό σουδάριο, ὁ κεκυλισμένος λίθος, οἱ ἔκθαμβοι στρατιῶτες, ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ὁμολογία πίστεως τοῦ Θωμᾶ. Ἔπειτα οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος ἐπί σαράντα ἡμέρες εἶναι γεγονός πού δέν ἐπιδέχεται καμμία ἀμφισβήτηση. Καί ὄχι μία φορά, ἀλλά πολλές καί σέ διαφόρους τόπους. Ἐμφανίστηκε στούς μαθητές καί Ἀποστόλους, συνομίλησε, ἔφαγε μαζί τους γιά νά τούς δείξει ὅτι δέν εἶναι κάποιο φάντασμα, τούς εὐλόγησε, τούς εἰρήνευσε. Γι’ αὐτό καί οἱ Ἀπόστολοι πάντοτε κηρύττουν «ἅ εἶδον καί ἤκουσαν» (Πράξ. 4,20). Ἀλλά ἀκόμη ἀπόδειξη τῆς Ἀνάστασης εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεών του γιά τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ στρατιές τῶν ἁγίων μαρτύρων, τά θαυμαστά ἐπιτεύγματα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Δέν θά μποροῦσε νά σταθεῖ στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ὁ Χριστιανισμός, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὑπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή καί ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Κορ. 15,14).

Ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι μῦθος. Δέν εἶναι ἰδεολογικό κατασκεύασμα. Δέν εἶναι κάποια θεωρία. Εἶναι πραγματικότητα. Εἶναι ἀλήθεια.  

*

Διαπιστώνουμε βέβαια στούς καιρούς μας, ὅτι ἕνας παγερός νεο-ορθολογισμός ἀρνεῖται ν’ ἀποδεχθεῖ τό ἀδιάψευστο γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καί ἐμφανίζεται μία εἰδωλολατρική θεώρηση τῆς ζωῆς, μία ἱκανοποίηση ἐφήμερων ἀπολαύσεων. Γιά ὅλες αὐτές τίς καταστάσεις, ἐμεῖς ἐπικαλούμεθα τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

*

     Ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ξέρουμε,

«Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου». Λοιπόν, «Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε». Ἄς μᾶς διακατέχει ἡ ἀπόλυτη καί ἡ ἀκράδαντη πίστη σ’ αὐτό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Μή φοβόμαστε τόν θάνατο. Γιά τόν πιστό χριστιανό, ὁ θάνατος εἶναι μετάβαση στήν ὄντως ζωή, κοντά στό Θεό. Ἡ ἀθανασία εἶναι γιά μᾶς, τό ἐλπιδοφόρο χάρισμα τοῦ Ὑψίστου στό καθένα μας. Γι’ αὐτό καί ὁμολογοῦμε: «Προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ἄς ἀναφωνήσουμε, λοιπόν, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Αὐτῷ πρέπει πᾶσα δόξα, κράτος, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν._

Μετ’ εὐχῶν διαπύρων

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Γ’